LUSTRO EWY SCHILLING. OPOWIADANIA (1998)

Zaletą tekstów Schilling jest też – jak pisała Marta Cuber w “Les-silent-story. O polskiej prozie lesbijskiej (nie tylko najmłodszej)” – ukryty autobiografizm. „O doświadczaniu własnej seksualności Schilling mówi głosami innych […] Nie korzysta z narracji męskiej, znanej z «Poganki», a ustawia jeszcze głos w pierwszej osobie, nie pisze hipotez, jak Gruszecka, ale kreuje odrębne, za każdym razem inne, światy fikcji. Najczęściej, uprawdopodobnionej. Zwierza się z homoseksualności z pomocą konwencji literackiej. Zatem pytanie o wymiar artystyczny jej tekstów nie ma większego sensu”.

Sama autorka potwierdza w wywiadzie, przeprowadzonym przez Kaję Żurawek, insiderską perspektywę swej twórczości: „ja po prostu piszę o tym, co mnie obchodzi. Mam swoje obsesje tematyczne, sprawy, które poruszają mnie cały czas. Oczywiście, że o lesbijkach, bo to jest moje. Przeze mnie przeżyte i odczute najgłębiej. Z tym że “o lesbijkach” nie musi znaczyć wyłącznie o sprawach uczuciowych<.”

Ewa Schilling konsekwentnie pisze o lesbijkach i wydaje kolejne zbiory opowiadań: „Codzienność” i „43 opowiadania” oraz powieści: „Akacja” i „Głupiec”.