>>Małgorzata należy do mojego pokolenia – mówi Inga Iwasiów – […] Zależało mi na pokazaniu osoby, która nie ma oczywistej od pierwszych stron powieści determinacji, ale mimo zniechęcenia, wątpliwości i autoironii, a także lęku i poczucia osaczenia, podejmie wyzwanie. Wiele z nas tak działa, liderowanie ruchom społecznym, przywództwo wymaga siły, ale moim zdaniem słabi też mają rolę do spełnienia. „Słabi”, ponieważ siłę postrzegamy jako przebojowość, określony sposób bycia, tymczasem gdzieś w tle, na zapleczu funkcjonują kobiety i mężczyźni niepasujący do tego obrazka, a mający niemałe zasługi dla wspólnoty<<. (Coś nas trzyma za kołnierz i zawraca. Wywiad)

“Przeszłość, którą nam Małgorzata opowiada, a raczej opisuje […], stoi pod znakiem trudnych relacji z zagubioną życiowo matką i wynikającej z tego konieczności opiekowania młodszym rodzeństwem, pod znakiem nieobecności ojca, potem męża i w końcu pod znakiem niełatwych związków z partnerkami, w tym z Anną – kobietą, od odejścia której zaczyna się właściwa fabuła książki.” (Pisz dla rozczarowanych. Przemysłąw Poznański)

Wydawnictwo Świat Książki